Nostalgia

13-14 il əvvəl bir yol çantam vardı. Babam həmişə həftə sonları bağa gedəndə, o çantamı taxıb onun arxasıyca gedərdim. Səhər 6-da durardiq ki istiyə düşməyək (babamın yazılmamış qanunları -_-) Ve 10 qoğal alardıq, hansı ki 9unu mən yeyərdim. Baba tez-tez gedərdi, men ise mahnı oxuya-oxuya ona çatmağa çalışardim. Ve avtobusumuz bağdan çox-çox uzaqda dayanardı. Ve o 1 saatliq yolu biz çox çətinliklə birtəhər bağımıza çatardıq. Əvvəl-əvvəl çox maraqlı gəlsə də, sonralar rəsmən bir işgəncə idi mənim üçün. Səhər 6da dur, o boyda yol get, bağda 3 gün heçnə etmədən sadəcə otur.(heç kim qalmadigi üçün televizorumuz yox idi bağda.melum telefon da yoxdu o zamanlar) Baba ağacları suluyur, men isə darıxdığımdan eləcə qoğal yeyirdim. ))) Amma heç zaman səsimi çıxarmırdim. Sifət belə eləmirdim ki darıxıram. Çünki bu cür olmalı idi. Hətta evdəkilər “getmə” -deyəndə belə, “yoox ne danışırsan, mənə çox maraqlıdır, baba mənsiz sulaya bilmez ki ağacları.darıxar” -deyirdim.Indi özümə sual verirəm ki susmağımı lazım bilən hisslərin adı nə idi?… Qorxumu? Yəni babadan çəkinirdim? Yox… Sadəcə saf, hətta çox saf olan sevgi ve hörmət… Bəs indi? Indi de heçnə, həftədə 1 dəfə zəng vursam yaxşıdı )) səbəb nedir? Sevgi ve hörmətim itibmi ki? Yox. Sadəcə egoistliyim artıb. Xırda işlərə o qədər başım qarışır ki, ətrafımda kimlərin olub, kimlərin olmadığının fərqine belə varmıram… Varanda bəlkə de gec olacaq. Ve bir şeyi de əlavə edim ki, tanışlarım açıq sözlüyüme gore həmişə küsürlər məndən, amma hörmətli tanışlar, bir şeyi bilin ki, mən de egoistem. Əslində hamımız egoistik… ve ne maraqlıdır ki dünya 7 milyard yerə parçalanaraq hərəmizin ətrafında ayrıca dolanır…. nəysə nostalgia…